Wiąz syberyjski – co to za roślina i jak wygląda?
Wiązsyberyjski (Ulmus pumila) to drzewo lub krzew liściasty. Wiązsyberyjski pochodzi z Azji środkowej, wschodniej i północno-wschodniej. Naturalnie występuje na terenach: Korei, Chin, Japonii, Mongolii i Rosji. Natomiast rozprzestrzenił się także na terenie Ameryki Północnej oraz części Europy. Do Europy został introdukowany w XVII wieku.
Wiązsyberyjski może być drzewem lub krzewem. Zależnie od odmiany oraz warunków jego uprawy, jego wysokość sięga od 5 do nawet 20 metrów. Korona drzewa jest okazała i rozłożysta. Liście są małe, ciemnozielone, eliptyczne, o długości nieprzekraczającej 5 cm. Liść wiązu jest zakończony zaostrzonym końcem, zaś jego brzeg jest piłkowany. Barwa liści wiązusyberyjskiegozmienia się jesienią na żółtą lub pomarańczową. Wiązsyberyjski to roślina dwupienna. A to oznacza, że na danym drzewie lub krzewie mamy wyłącznie kwiaty męskie lub kwiaty żeńskie. Kwiaty wiązu są małe i niepozorne. Wiąz kwitnie wiosną w kwietniu lub maju, zanim w pełni rozwiną się jego liście.
Najpopularniejsze odmiany wiązusyberyjskiego to:
- Wiąz syberyjski Compacta
- Wiąz syberyjski Variegata
- Wiąz syberyjski Pendula
- Wiąz syberyjski Densa
Liście wiązu syberyjskiego są eliptyczne, ciemnozielone z zaostrzonym końcem i piłkowanymi brzegami.
/
Shutterstock
Wymagania pielęgnacyjne wiązu syberyjskiego
Wiązsyberyjski ma niewielkie wymagania uprawowe. Jest łatwy w pielęgnacji i szybko rośnie. Ponadto jest rośliną bardzo odporną na różne niekorzystne warunki środowiskowe. Aby wiąz ładnie i szybko rósł, wystarczy przestrzegać kilku prostych zasad dotyczących jego pielęgnacji.
Podłoże. Roślina ta jest tolerancyjna, jeżeli chodzi o rodzaj gleby oraz jej odczyn pH. Jedyną istotną kwestią jest to, aby podłoże było dobrze przepuszczalne. Najlepsza ziemia do wzrostu tej rośliny to żyzna glina piaszczysta, którą można dodatkowo zmieszać w proporcji 1:1 z ziemią ogrodową. Możemy także dodać pleśni liściowej i piasku rzecznego. Rośliny z rodzaju wiąz pochodzą głównie ze strefy umiarkowanej półkuli północnej. Dlatego też wiąz dobrze czuje się w naszych polskich warunkach. Drzewo to jest znane ze swoich dobrych zdolności adaptacyjnych. Jest on bowiem odporny na zimno i suszę. Ponadto ma dobrze rozwinięty system korzeniowy, dzięki czemu jest również odporny na silny wiatr i erozję gleby.
Nasłonecznienie. Aby wiąz szybko rósł, zalecane jest posadzenie go na stanowisku słonecznym. Światło bowiem powoduje, że wiąz rozwija się szybko i ma dużo liści. Warto pamiętać również o tym, że lato to najbardziej aktywny okres wegetacyjny dla wiązusyberyjskiego. Dlatego też to właśnie latem powinien on móc skorzystać z pełnego słońca, świecącego co najmniej 6 godzin dziennie.
Podlewanie i nawożenie.Wiąz lubi być regularnie podlewany, dlatego warto podlewać go co tydzień lub 2. Po posadzeniu wiązu w ogrodzie również powinniśmy go od razu podlać. Natomiast jeżeli chodzi o nawożenie, to raz w roku możemy zastosować nawóz o niskiej zawartości fosforu. Najlepiej zastosować go w okresie jesiennym. Dodatkowo w okresie wzrostu wiązusyberyjskiego możemy zastosować raz w miesiącu rozcieńczony, organiczny nawóz rozpuszczalny w wodzie. Uważajmy, aby nie przesadzić z nawozem bowiem zbyt częste nadmierne nawożenie jest niekorzystne.
Dlaczego wiąz syberyjski idealnie nadaje się na żywopłot?
Wiązsyberyjski to roślina idealna na żywopłot z kilku różnych powodów. Ma on małe wymagania pielęgnacyjne, jest łatwy w uprawie. Bardzo dobrze rośnie w naszym umiarkowanym klimacie.
Przede wszystkim jednak wiąz rośnie bardzo szybko. Niektóre jego odmiany mogą urosnąć nawet 2 m w ciągu roku. Posadzenie żywopłotu z wiązu jest proste i nie sprawi trudności nawet początkującym ogrodnikom.
Wiązsyberyjki jest także odporny na mróz i zanieczyszczenia powietrza. Z powodzeniem można go posadzić jako żywopłot przy ruchliwej ulicy. Poza tym dzięki swojemu silnemu systemowi korzeniowemu, wiąz świetnie radzi sobie nawet w czasie długotrwałej letniej suszy. Dobrze znosi również silne wiatry. Żywopłot z wiązu sadzimy w 2 terminach: albo wiosną w okresie marca i kwietnia, albo też jesienią: w październiku i listopadzie.