Subskrybuj nas na Youtube
Każdy zarobiony grosz trzeba wykazać w zeznaniu podatkowym składanym do właściwego dla naszego miejsca zamieszkania urzędu skarbowego. Zasada ta dotyczy również dzieci i młodzieży, jeśli uzyskują one dochody.
Od charakteru zarobków – np. praca najemna, najem, stypendia – będzie zależał sposób rozliczeń z fiskusem.
Obowiązki rodziców
Dzieci często od najmłodszych lat zaczynają swoją zawodową karierę. Gra w filmie, spocie reklamowym, praca wakacyjna – to tylko niektóre z możliwości zarobkowania przez małoletnich. W większości przypadków dochody dzieci rodzice będą musieli opodatkować razem ze swoimi zarobkami w składanym zeznaniu PIT. Od tej zasady są jednak pewne wyjątki. Rodzice nie uwzględnią w swoim rozliczeniu dochodów z pracy dzieci, wypłacanych im stypendiów oraz dochodów z przedmiotów oddanych im do swobodnego użytku (np. z najmu nieruchomości).
Pieniądze, których rodzice nie doliczą do swoich zarobków, dzieci muszą rozliczyć w indywidualnym zeznaniu podatkowym. W takim przypadku rodzic wypełni PIT za dziecko i za dziecko ten dokument podpisze. Konieczne będzie też wystąpienie przez matkę lub ojca do naczelnika urzędu skarbowego o nadanie dziecku NIP.
Sytuacja się zmieni, gdy dziecko stanie się pełnoletnie. Wtedy wszystkich obowiązków podatkowych będzie musiało dopełnić samodzielnie.
Rozliczenie z dzieckiem
Rodzice mają pewne korzyści podatkowe wynikające z posiadania dzieci. Pierwszą z nich jest możliwość rozliczenia się wspólnie z dzieckiem. Mogą z niej skorzystać tylko rodzice, którzy samotnie wychowują swoje potomstwo, tj. bez drugiego rodzica.
W takim przypadku podatek może być określony – na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym – w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci.
Ulga prorodzinna
Z wychowywaniem dzieci wiąże się także istotna preferencja, która pozwala znacznie zaoszczędzić na podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to obowiązująca od 2007 roku ulga prorodzinna. Odliczenie ulgi daje realne korzyści, gdyż pozwala pomniejszyć należny fiskusowi podatek maksymalnie aż o 1112,04 zł, i to na każde dziecko. Rodziny posiadające większą liczbę dzieci w praktyce często mogą zmniejszyć swoje zobowiązanie względem fiskusa nawet do zera. Zapłacone w trakcie roku zaliczki na podatek zostaną im zwrócone w formie nadpłaty.
Ulga dotyczy dzieci małoletnich oraz pełnoletnich do ukończenia 25 lat (jeśli się uczą, a ich dochody nie przekraczają rocznie 3089 zł). Na dzieci niepełnosprawne ulgę można odliczać bez względu na wiek. Jeśli dziecko nie spełnia warunków do objęcia ulgą przez cały rok podatkowy, bo np. kończy 25 lat lub przestaje się uczyć, ulga wynosi 92,67 zł za każdy miesiąc, w którym prawo do ulgi istniało.
Grupa podatników uprawnionych do odliczenia od 2009 roku znacznie się poszerzyła. Dzięki temu z odliczenia mogą obecnie korzystać nie tylko rodzice, ale również rodziny zastępcze oraz opiekunowie prawni. Podstawowe warunki są dwa. Po pierwsze, podatnik musi mieć dochód opodatkowany skalą podatkową, np. dochód z pracy lub emerytury. Po drugie, musi sprawować właściwą formę opieki nad dzieckiem małoletnim (władza rodzicielska, rodzina zastępcza, opieka prawna) albo utrzymywać dziecko pełnoletnie.
