Zmiany w przepisach dotyczące osób planujących rozliczyć się jako samotnie wychowujące dziecko weszły w życie od 1 stycznia 2011 r. Celem ustawodawcy była próba rozwiania wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do wcześniej obowiązującego i nieprecyzyjnego przepisu w taki sposób, aby bez względu na stan cywilny wykluczyć możliwość skorzystania z tej formy opodatkowania przez osoby wspólnie mieszkające i wychowujące dzieci w nieformalnych związkach (konkubinacie). Wskutek zmiany istotne stało się faktyczne samotne wychowywanie dziecka.
Mając w pamięci liczne spory podatników z fiskusem w tym zakresie w ostatnich latach, zastanawiające jest, w jaki sposób organy skarbowe zamierzają weryfikować, czy dany podatnik faktycznie wychowywał dziecko samotnie, tym bardziej że taka sytuacja może mieć miejsce tylko przez pewną część roku podatkowego. W takim przypadku wydaje się, że podważenie deklaracji podatnika o samotnym wychowywaniu dziecka wyrażonej w jego rocznym zeznaniu podatkowym będzie dla fiskusa niezwykle trudne do udowodnienia.
Gdyby jednak fiskusowi udało się udowodnić podatnikowi (np. przez zeznania świadków) istnienie okoliczności wskazujących wyraźnie na wspólne pożycie i prowadzenie gospodarstwa domowego, w praktyce powinien się on liczyć nie tylko z koniecznością złożenia korekty deklaracji, lecz także z obowiązkiem dopłaty podatku (wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę), a nawet z sankcjami wynikającymi z kodeksu karnego skarbowego.
Rafał Tołwiński
starszy konsultant w dziale podatkowym Ernst & Young
Reklama
Podstawa prawna
Art. 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.).
